Życie jest darem, który pochodzi od Boga. Darem, którym tylko sam Bóg może nas obdarzać. Jakikolwiek był zamiar Stwórcy, to nie wolno nam niszczyć, ani ingerować w ten piękny Boży dar. Należy uczyć się miłości i modlitwy za osoby najbliższe. Należy zacząć od pokochania dziecka już w łonie matki, w miejscu, które powinno być najbezpieczniejsze dla dziecka. Tym, co najbardziej niszczy pokój we współczesnym świecie jest właśnie aborcja.[1]

We wrześniu 1997 r., podczas Mszy św. ks. Proboszcz  R. Harmaciński zainicjował w naszej wspólnocie parafialnej dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Osobą odpowiedzialną za to dzieło została p. Lidia Derbich. Duchowa adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa dziewięć miesięcy i  polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej –  radosnej, bolesnej światła lub chwalebnej oraz specjalnej modlitwy w  intencji dziecka i  jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia. Osoby pragnące modlić się w intencji dzieci poczętych, a nienarodzonych składają uroczyste przyrzeczenia po wcześniejszych przygotowaniach. Do  tego dzieła może  przystąpić  każdy, kto chce ocalić życie bezbronnego,  modląc się w intencji jednego dziecka  od chwili podjęcia zobowiązania prze kolejne 9 miesięcy.

Szczególnym dniem modlitwy za dzieci nienarodzone jest każdy 16 dzień miesiąca, wtedy to odbywa się w kościele specjalne nabożeństwo oraz odprawiana jest Msza św. w tej intencji.

[1] Matka Teresa z Kalkuty, List do Polaków, Kalkuta 1996,